XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

(...) berdin gertatzen zait, jende guztiak Printze Urdina izenez ezagutzen nau, baina Luis Enrike da nire izena.

1. NESKA: Et, et, et, zuek zein arraio zarete?

PRITZEA: Bera Txanogorritxo da eta ni Printze Urdina.

2. NESKA: Tira, aixkide, ahaztu lelokeria horiek, orain ez gaude tontakerietarako eta.

TXANOGORRITXO: Ez egin kasurik, urduri samar daude.

PRINTZEA: Gaiaz aldatuz, ikusi al duzue nire maiteñoa?

1. NESKA: Printzesaz ari zara?

PRINTZEA: Horixe.

Leiren bila nabil, nire erresumako damarik ederrena.

Lurreko neskarik xarmantena, zerupean hegan egiten duen usorik arinena, eguzkiak laztantzen duen lorerik politena, zer gehiago...?

(Bere buruari masailako bat ematen dio)

Euli nazkanteak!

Ezin ditut jasan, nire onetik ateratzen naute!

Horrelako zomorroak izatea ere!

Zer arraiogatik ote?

TXANOGORRITXO: Lasai, Luis Enrike, lasai; eltxo bat besterik ez da.

PRINTZEA: Hau ez da eltxo kaxkar bat; hau eulibeltz nazkagarri bat da, zein eta, ni, Luis Enrike, Printze Urdina, izorratzea beste lanik ez duena!